Hoihoi, ik ben Marit. Ik ben 23 jaar oud en studeer op dit moment Psychologie en Psychobiologie in Amsterdam en ik woon daar ook. Mijn ouders wonen in Delft en toen ik 16 was ben ik de DVA toevallig tegengekomen. Een vriendin kende iemand die als kind naar de DVA ging en toen zagen wij dat ze nog op zoek waren naar leiding. We hebben ons toen gelijk aangemeld voor de volle twee weken. Ik vond het heel spannend in eerste instantie, maar ik voelde me gelijk welkom bij de eerste bijeenkomst. Ik had mij aangemeld met als eerste keuze 10/12 en als tweede keuze 4/5 en ben bij 10/12 ingedeeld. Spoiler alert: ik ben nooit meer naar een andere leeftijdsgroep gegaan.
Als leiding vond ik het eerste jaar best spannend met zoveel kinderen, maar door hulp en tips van hoofdleiding en andere leiding vond ik het snel leuk. Vanaf het eerste jaar was mijn lievelingsspel “Dokter Hysterica”, omdat je hier als leiding lekker gek mag doen en de kinderen ook een beetje mag laten schrikken. Zo merkte ik ook al snel dat de spellen niet alleen voor de kinderen enorm leuk zijn, maar ook voor de leiding.
Na drie jaar leiding bij 10/12 (met een jaar overgeslagen door corona) wilde ik toch wel graag een andere functie vervullen, namelijk hoofdleiding van 10/12. Hiervoor solliciteerde ik en ik werd aangenomen, helaas moest mijn droom nog even een jaartje wachten en heb ik eerst een jaar de promotie voor de DVA gedaan. Het jaar daarna (2023) was het eindelijk tijd en mocht ik hoofdleiding zijn bij 10/12. Ik deed dit samen met Sanae, en hoewel het enorm wennen was, heb ik gelijk ontdekt hoe enorm leuk ik deze functie vind.
Afgelopen jaar heb ik voor de tweede keer hoofdleiding 10/12 gedaan samen met Stacey en ik merkte dat ik enorm veel had geleerd van mijn eerste jaar en dit allemaal gelijk kon toepassen. Niet alleen het comfortabele zijn voor een grote groep, maar ook het echt met de kinderen meespelen als hoofdleiding is mij dit jaar enorm goed in de smaak gevallen. Ik had in mijn eerste jaar in mijn hoofd dat ik er als hoofdleiding alleen was om het programma te regelen, maar ik heb afgelopen jaar geleerd dat het meespelen zowel voor mij als voor de kinderen nog een stuk leuker is! Vorig jaar is er ook een nieuwe traditie ontstaan, namelijk mijn DVA-verjaardag. We vieren hem elk jaar en dit jaar ben ik 43 geworden! Zal ik de 50 bij de DVA halen?
Een vraag die me vaak gesteld wordt is: “Wat vind je nou het allerleukste van of bij de DVA?”. En eigenlijk heb ik hier niet een eenduidig antwoord op, maar ik ga mijn best doen. Voor mij is de DVA een plek waar je je inzet om ervoor te zorgen dat kinderen naar huis gaan met een glinster in hun ogen van blijdschap, ook al zijn ze enorm moe. Voor mij is DVA een plek waar je jezelf beter leert kennen en waar je als (hoofd)leiding ontdekt dat het kind in je ook op deze leeftijd nog omhoog kan komen. Voor mij is de DVA een plek waar je op de laatste dag merkt hoe een enorme band je met leiding, hoofdleiding, maar vooral de kinderen hebt gekregen omdat er toch stiekem (of niet stiekem) een aantal tranen worden gelaten. Voor mij is de DVA een plek waar ik enorm veel heb geleerd en elk jaar opnieuw blijf leren. Voor mij is de DVA een plek van ontspanning, maar ook van enorm veel hele positieve en gezellige drukte. Voor mij is de DVA iets waar ik elk jaar weer naar uit kijk en waarvan ik het liefst zou zeggen dat ik er mijn hele leven op welke manier dan ook mee in aanraking blijf. Dus eigenlijk: DVA is voor mij een plek waar ik volledig mezelf kan zijn, waar ik blij ben en waar ik kan genieten van hoe ons werk zoveel kinderen gelukkig maakt. Ik zie dan ook elk jaar weer dat wij als DVA (en ik persoonlijk) echt staan voor onze slogan en dat wij ieder kind een zorgeloze vakantie bieden, omdat zij hier recht op hebben.
De vraag: “wat zal je altijd bijblijven van de DVA” is voor mij makkelijker te beantwoorden. Om het even in een paar woorden te zeggen: het gevoel van geluk en blijdschap dat ik krijg als ik merk dat ik er echt voor de kinderen ben en dat ik de kinderen twee enorm leuke weken heb gegeven. Maar om even een leuk voorbeeld te geven van een moment dat ik nooit zal vergeten, dan haal ik een leuk moment uit mijn eerste jaar omhoog. Dat jaar waren er een paar hele warme dagen en op een van deze dagen deden wij een groot watergevecht. De afspraak was dat juffen en meester mee deden zolang ze geen telefoon op zak hadden en in het veld stonden waar het gevecht was. Dat hoefde je mij geen twee keer te zeggen: de telefoon bleef in de kleedkamer en ik rende het veld op met een aantal natte sponzen, en al snel was ik doorweekt. Mijn hoofdleiding vond echter dat ik nog niet doorweekt 
genoeg was en besloot met de kinderen een deal te maken: ze zouden een snoepje krijgen als ze mij in een zwembad zouden gooien. En dat hoefden de kinderen geen twee keer te horen, want nog geen 5 seconden later kwam er een groep van zeker 10 kinderen als een soort muur mijn kant op lopen. Ik probeerde nog weg te komen, maar helaas hadden ze me al snel te pakken. Wat ik me vooral nog goed herinner is de lachende en enorm gelukkige gezichten van de kinderen die mij jonassend het water in aan het gooien waren. De blijdschap en het geluk dat ik toen van de gezichten af las is iets waar ik elk jaar weer naar streef en voor werk.
Wil jij na het verhaal van Marit ook leiding worden bij DVA? Hier kan je je opgeven voor de leidingsollicitaties. Heb je nog vragen? Stuur dan een mailtje naar info@dvadelft.nl, zij beantwoorden al je vragen met liefde!